قصّه گوی ذاتی

تفاوت ما با نیکان‌مان که برای اولین بار این قصه‌ها را پیدا کرده‌اند این است که ما خیلی آگاه نیستیم که حیات‌مان چقدر به طبیعت وابسته است. شاید برای آن ها حرص و طمع، یا بی‌فکری، ارتباط مستقیمی با گرسنگی یا بیماری داشته است. آن ها مجبور بودند برای حفظ حیات‌شان ارتباط خوبی با دنیای اطراف‌شان داشته باشند، اما ما چشم‌های‌مان را روی این نشانه‌ها بستیم در حالی که اگر می‌خواستیم آن‌ها را ببینیم، کم نبودند…

نویسنده این کتاب «جورجیانا کیبل» است، وی معتقد است است «این کتاب مثل یک پاکت بذر است،‌ وقتی کتاب را باز می کنید و قصه ای از آن می خوانید آن دانه را در وجود خودتان رشد می دهید، هر قدر به این دانه بیشتر آب بدهید، بیشتر رشد خواهد کرد»، اما مترجم کتاب «رضوان خرمیان» معتقد است که این کتاب بیشتر از یک پاکت بذر است، بلکه بیشتر شبیه یک کیسه پر از جادوست، جادوی زندگی.